Rus Edebiyatının Başyapıtlarından Savaş ve Barış Romanına Dair 22 Şaşırtıcı Detay

Tolstoy’un eserinin ilk bölümü olan “1805 Yılı” öyküsü, 1865 Şubatında Rus Messenger dergisinde yayımlanmaya başlandı. Hikayenin adı, hikayenin ve devrimin ayak seslerinin başladığı yılı işaret ediyordu. Tolstoy bunu her zaman bir dolgu metni, yani orijinal metnin girişi için kesintili bir başlangıç ​​metni olarak gördü.

Savaş ve Barış’ın son versiyonu planlandığı gibi gitmedi. Tolstoy’un aklında, Dekleratörler olarak bilinen bir grup subay tarafından Çar I. Nicholas’ı devirme girişimine odaklanan bir üçleme yazmak vardı. İlk kitap, Napolyon Savaşları sırasındaki subayların yaşamlarını ve ideolojik gelişimlerini inceleyecek; ikinci kitap sürgündeki subayları ve Sibirya’dan dönüşlerini anlatacak; üçüncü kitap başarısız ayaklanmalarına odaklanacaktı. Tolstoy yazmaya başladığında, kendisini Napolyon Savaşları’nı çevreleyen döneme o kadar kaptırmıştı ki, daha sonra bunu tek odak noktası yapmaya karar verdi.

Yazarın ürkütücü bir giriş yazması neredeyse tam bir yıl sürdü. Bu süre zarfında Tolstoy, romana dört giriş ve bir önsöz ve bu ikisini detaylandıran on beş başlangıç ​​yazdı.

Tolstoy yazarken sık sık karısından yanına oturmasını isterdi. Sofia, Tolstoy’un eserlerinin birincil okuyucusu olmanın yanı sıra, yapması gereken değişiklikleri de not ederdi. Örneğin, Sofia’nın ısrarı üzerine Tolstoy, Pierre Bezukhov’un düğününden müstehcen bir sahneyi kesti. Tolstoy’un anlaşılmaz yazılarını temizleyip yayıncıya okunaklı bir şekilde teslim etmek de eşi Sofia’nın göreviydi.

Tolstoy, “1805 Yılı”nı dizide görmekten mutluydu. Hikaye okuyucular tarafından iyi karşılandı ve Russian Messenger’ın yayıncıları ona iyi para ödedi. Ancak Sofia, daha fazla para kazanabileceğini ve daha geniş bir kitleye ulaşabileceğini savunarak kocasını çalışmayı kitap biçiminde yayınlamaya ikna etti.

Savaş ve Barış’ı okurken kimin kim olduğu konusunda kafası karışan okuyucular için ellerinde bir defter bulundurmak iyi bir fikir olabilir. Roman, başından sonuna kadar beş yüz elli dokuz karakterden bahseder ve bunların yaklaşık iki yüzü tarihi şahsiyettir.

1864 yılında Tolstoy Moskova ziyareti sırasında kitabından bazı bölümleri aile üyelerine okudu. Aile, kitaptaki karakterlerle aralarındaki sayısız benzerlik karşısında şaşırdı. Savaş ve Barış gibi çok karakterli bir romanda bu tür benzerliklerle karşılaşmak kaçınılmazdı. Ayrıca, uzak kuzeni Prens Sergey Volkonsky de dahil olmak üzere Tolstoy’un aile üyelerinden bazıları Napolyon Savaşlarında savaşmıştı. İsim benzerliğinden de anlaşılacağı gibi, Tolstoy’un akrabaları birçok kurgusal Bolkonsky karakterine ilham kaynağı oldu. Tolstoy’un bu tekniği sıklıkla kullandığı söylenir.

Elbette Savaş ve Barış gibi uzun ve tarihi bir roman kapsamlı bir araştırma gerektiriyordu. Tolstoy, Napolyon Savaşları hakkında okuyabildiği kadar çok kitap okudu. Ancak her şeyi kendi başına araştırmaya vakti yoktu. Kayınpederi Andrey Bers’ten yardım istedi. Borodino gibi gazilerle röportajlar ve savaş alanlarını gezerken, hikayeyle ilgili dönemlerin gazete kupürlerini topladı. Tolstoy, tarihçi arkadaşlarından da yardım istedi. Onlarla bazen mektuplaşır, bazen de konağında misafir ederdi. Tolstoy’un çalışmalarının özü, Moskova’nın ilk halk kütüphaneleridir.

Akademisyenler, Tolstoy’un Savaş ve Barış’taki yavaş ilerleyişine işaret ediyor, çünkü yazar kitabın bazı bölümlerini tekrar tekrar yazdı. Tolstoy, altı ciltlik Savaş ve Barış tamamlandıktan sonra çalışmayı revize etti. Sayfalarca not yazdı ve sonunda çalışmayı dört cilde indirdi.

Tolstoy daha önce Russian Messenger dergisinde Savaş ve Barış’ı yayınladığında, yazdırılan her sayfa için 50 ruble ücret alıyordu. Yayıncı Mikhail Katkov, Tolstoy’a bu oranda ödeme yapmaya devam etmek istedi. Tolstoy, kendisinin ve yazılarının bundan daha değerli olduğunu biliyordu; bu nedenle sayfa başına 300 ruble talep etti. Saatler süren gergin müzakerelerin ardından Katkov oranı kabul etti ve Tolstoy, ‘1805’in ilk taksitini oluşturan on sayfa için 3000 ruble aldı. Bir Rus işçisinin ortalama aylık ücretinin 10 ruble olduğunu düşünürsek Tolstoy’un o dönemde ne kadar para kazandığı hakkında bir fikir edinebilirsiniz.

Aylık bölümler halinde yayınlanan hikaye, Russian Messenger’ı tarihin en değerli edebiyat dergilerinden biri haline getirdi.

Romanın bir dönüm noktasında Pierre, başka bir adama aşık olmasına rağmen Natasha’ya karşı uzun süredir devam eden romantik duygularını açığa vurur. Fikirlerini toplamak için dışarı çıkar ve yıldızların aydınlattığı gökyüzüne bakar:

‘1812’nin muazzam parlak kuyruklu yıldızı, insanların her türlü belanın ve dünyanın sonunun habercisi olduğunu düşündükleri kuyruklu yıldızdır. Ama Pierre’de bu parlak ışık herhangi bir korku uyandırmadı.’

Kuyruklu yıldızın görünümü 1811 yılında meydana gelen ve 1812 Ocak ayına kadar çıplak gözle görülebilen bir olaydır. Bu kuyruk, iki yüz altmış gece boyunca, insanların ona herhangi bir anlam yüklemesine yetecek kadar uzun süre görünür kalmıştır. Napolyon bunu Rusya’yı işgalinin bir alameti olarak bile gördü.

Tolstoy, iç monologunu dahil eden ilk yazar değildi. Ancak birçok okuyucu ve akademisyen, Tolstoy’un bir karakterin dış nesnelere ve olaylara içsel tepkisini sunma sanatında usta olduğunu söyledi. Ayrıca Tolstoy’un, okuyucuya oradaki kargaşayı yaşatan kapsamlı savaş sahnelerinden, Pierre Bezukhov, Natasha Rostova ve diğer karakterlerin zihinlerinde olup bitenlere kadar birçok bakış açısını mükemmel bir şekilde kullandığı kaydedildi.

Okurlardan ve eleştirmenlerden gelen olumlu yorumlara rağmen Tolstoy, eserin tıbbi belirsizliğini eleştirenlere seslenmek istedi. Tolstoy, Rus Arşivi Dergide ‘Yeni Savaş ve Barış Hakkında Birkaç Söz’ başlıklı bir yazı yazdı. Avrupa edebi biçimlerine olan ilgisizliğinden açıkça bahsetti. Savaş ve Barış’ın aslında bir roman olmadığını iddia etti:

“Savaş ve Barış nedir? Bu bir roman değil, bir anlatı şiiri değil, hatta tarihsel bir kayıt bile değil. Savaş ve Barış, yazarın anlatmak istediği ve anlatıldığı gibi ifade edebildiği şeydir.”

Tolstoy’un Savaş ve Barış için altı yoğun yılı hem zihnini hem de vücudunu zorladı. Yazma sürecinin sonlarına doğru, üstesinden gelmeye çalıştığı ama bazen onu işinden alıkoyan migren nöbetleri geçirmeye başladı. Ayrıca, parçayı bitirdikten sonra ciddi bir grip vakasına yakalandı ve bu da kendisini haftalarca bitkin hissetmesine neden oldu. Yazar, yazmaya uzun süre ara verdi, bunun yerine Yunanca öğrenmeye ve Yasnaya Polyana’da yaşayan çocuklar için bir okul inşa etmeye odaklandı.

Tolstoy savaşa yabancı değildi: Sivastopol gibi yerlerde tanık olduğu Kırım Savaşı sırasında topçu subayı olarak görev yaptı. Tolstoy, deneyimlerini Savaş ve Barış’ın savaş sahnelerine aktardı. Özellikle kitabın yirmiden fazla bölümünü içeren Borodino Savaşı, şimdiye kadar yazılmış en uygun savaş sahnesi olarak geniş çapta övüldü. Rus askeri komutanları, romanı savaşı betimleyen gücü nedeniyle övdü ve hatta eski bir general, romanın tüm Rus Ordusu subayları tarafından okunması gerektiğini yazdı.

Belki de hikaye ve karakterlerle geçirdiği onca zaman ve belki de bir sanatçı olarak hassasiyet duygusu nedeniyle Tolstoy, işini bitirdikten kısa bir süre sonra eserinden memnun kalmadı. Bir arkadaşına yazdığı bir mektupta, bir daha asla Savaş ve Barış gibi şişirilmiş bir şey yazmamayı dilediğini söyledi. Günlüğünde şu sözler yer alıyor:

“İnsanlar beni çok önemli olduğunu düşündükleri önemsiz şeyler için seviyor. Savaş ve Barış gibi.’

2015 yılında, Rus devlet televizyonu, Savaş ve Barış’ın benzersiz bir canlı okumasını yayınladı. Altmış saatin üzerinde, dünyanın her yerinden binden fazla Rus kitabı üç dakikalık aralıklarla okudu. Etkinliğe Washington, Paris, Pekin, Nepal ve diğer birçok yerden okuyucular da katıldı. Uluslararası Uzay İstasyonu’ndaki Kozmonot Sergei Volkov da bir alıntı okudu. Leo Tolstoy’un torununun torununun torunu tarafından düzenlenen etkinliğe Tolstoy’un malikanesi Yasnaya Polyana’dan aile üyeleri de katıldı.

Savaş ve Barış’ın ilk yayınlanan versiyonu 1225 sayfa uzunluğundaydı. Çeviri değişiklikleri nedeniyle İngilizce versiyonu 587.287 kelimeye ulaştı Dünyanın en uzun romanları ise Ayn Rand’ın Atlas Terk EdildiVictor Hugo’nun romanı 645.000 kelimedir. sefiller 655.478 kelimeden oluşan roman; 1952 Amerikalı yazar Madison Cooper tarafından Sironya, Teksas İki ciltlik kitabı 840.000 kelimedir. Guinness Dünya Rekorları, Marcel Proust tarafından şimdiye kadar yayınlanan en uzun romanın, yaklaşık 1,9 milyon kelime ve boşluk dahil 9.609.000 karaktere sahip olduğunu elinde tutuyor. Kayıp Zamanın İzindeBunun kendi romanı olduğunu düşünüyor.

1918’de, daha az kullanılan birkaç harfi Rus alfabesinden çıkarmak için bir değişiklik yapıldı. Bu, Savaş ve Barış’ın on bir sayfaya indirilmesine neden oldu.